huśtawka

Bogowie - huśtawka!

Dzień generalnie - nic wielkiego. Ostatnie dni - generalnie - płasko i bez rewelacji (może poza odkryciem Beiruta i myśli o Bałkanach oraz oprócz kiełbasek peperoni, którymi się zajadam). Ale co z tego kiedy - huśtawka!

Zanim dotarłem - nieważne, jakiś klub - totalnie nie to, w ogóle bez znaczenia, póki nie dotarłem do - huśtawki!

Te wykrzykniki - może nieco przeegzaltowane - ale jak mnie to wzięło!

Huśtawka. Chyba 40 minut się huśtałem. Stopy - bose (przeszedłem przedtem na boso Stary Rynek i Półwiejską - jak na plaży). Godzina - druga w nocy. Pół godziny - huśtałem się, potem zaczęło dopiero to do mnie docierać. Przestrzeń wokół - drzewa i kształty, cienie i kolory, reflektor i muchy.

Huśtawka zwykła, bez oparcia. Mikołaj mówi, żebym mu odstąpił. Jeszcze dwie minuty. Jedna. No ok, jak chcesz. Huśtam się, a on odchodzi. Może przyjść, ale póki co go nie ma, huśtam się więc, chwilowość. Chwilowość wydała mi się esencją - widzę bloki (ciepłe okna, żółte) i most Rocha, z różnych perspektyw, zawsze na chwilę, nad niczym się nie zatrzymuję, niczemu nie mogę się przypatrzeć - bo cały czas się ruszam, nic nie jest stałe, a w tle chyba sylwetki jakichś ludzi, oj odchodzą, już ich nie ma, ale byli. Ciemne kształty. Jakie ładne.

W tle rozmowy. O deizmie mówią. Deizm jest sensowny. Brawo Sav! Ale to jest bzdura, ale nie chce mi się tego udawadniać. Deizm? Ateizm? Bogowie? Bogowie, ależ po co mieć poglądy kiedy można mieć - huśtawkę. Huśtam się i czuję, w tle głosy, ale nie słyszę słów, niepotrzebne, czuję tylko ich obecność. W uszach mam szum, wszystko mi szumi, ale słyszę tylko, gdy chcę skupić się na dźwiękach.

Patrzę w górę, gdy huśtawka mnie unosi, widzę korony drzew i niebo, jest bardzo ciepło, w ręcę mam fajkę i piwo, palę i pluję, pluję, gdy jestem maksymalnie wychylony, tak, by ślina leciała jak najdalej, jak wysoko ona leci. Ja też wzlatuję, czuję się i wzrastam - w końcu - niczego nie chcę, dla nikogo.

Nikogo nie chcę, nie chcę innych, ani żeby ktoś podszedł. Bardzo intymnie, tylko dla mnie. Mówię: Ja. Ja. Jestem. Potem już nie mówię, tylko wydaję dźwięki, jakie one ciepłe, jak mnie otulają, jakieś yyyy i mmmm i eeee.

W ogóle nie myślę, myślę dopiero teraz, nie chcę tego tak zostawić, za ładne to (a jednak dychotomia - słowo a wrażenie). Wszystko może się skończyć w każdej najbliższej chwili (i kończy się, gdy przybiegają dwa psy, wredne, a ja się ich boję, nie mam na nie wpływu, a nóż mnie pogryzą, a potem przychodzą ich właściciele i jeden z nich nie chce się ze mną poznać), ale jeszcze nie teraz, teraz jeszcze jestem.

W ogóle nie myślę, nie chcę, nie potrzebuję, jestem.

Potem jeszcze wchodzę na most Rocha, na przęsło i z wysokości 6 metrów widzę tę urbanistyczną żółć i spalam fajkę, rozpuszczam i rozpływam się w tym powietrzu, tlen wyparowuje ze mnie całym ciałem i - jak dobrze!